50 twarzy Greya = 6 medialnych kłamstw o miłości

Poster filmu 50 twarzy Grey'a
- mat. prasowy

50 twarzy Greya - czytałam, jak większość populacji damskiej (w końcu książka to bestseller od 2011 roku!). Trafiła na ekrany, ale nie zamierzam iść do kina. Adaptacja Sama Taylora-Johnsona i tak odniosła sukces, biorąc po lupę ilość rezerwacji seansu walentynkowego. Nie chcę dokładać cegiełki do triumfu tego "dzieła", które promuje patologiczną miłość. 50 twarzy Greya to sześć medialnych kłamstw o miłości. Literacki pornos, który jest kolejnym przesunięcie granic. A ja apeluję - ludzie pamiętajcie, co jest fikcją, a co rzeczywistością.

W roli Any Steele, szarej studentki anglistyki, Sam obsadził Dakotę Johnson, aktorkę o urodzie pospolitej, „ale może się podobać” (wg Wirtualnej Polski). Większość kobiet można tak opisać, więc zapewne chodziło o to, by kobiety mogły utożsamić się z tą historią. Przy okazji stwierdzam, że rzekomo wyzwolone, są jednak głęboko konserwatywne, skoro wciąż czekają na swego księcia na białym rumaku, uosabianego tutaj przez nadzianego WASP-a, potrafiącego pilotować śmigłowce i szybowce, znającego się na samochodach i literaturze angielskiej. A skoro nie są - skąd sukces 50 twarzy Greya?

   Nie tylko erotyki i komedie romantyczne, ale tak naprawdę prawie każdy film zawiera wątek miłosny. I to, co wchłaniamy oglądając te medialne twory, powoduje, że (chcąc nie chcąc) uczymy się takiego pojmowania miłości. A jednak medialna miłość jest bardzo uboga w porównaniu do prawdziwej. Wiem, co piszę - w sierpniu wychodzę za mąż za człowieka, z którym łączy mnie o wiele więcej, niż widziałam w jakimkolwiek filmie.

Co do Grey'a - jeśli już nazywamy tę historię miłością od pierwszego wejrzenia, to zastanówmy się, ile tak naprawdę ich relacja ma wspólnego z miłością. Mało, bo opiera się na 6 medialnych kłamstwach o miłości.

I. Zachcianki muszą być spełniane

Ich związek oparty od początku na seksie, który wskazuje, że nie liczy się poznanie wnętrza człowieka, ale wystarczy, że jest on atrakcyjny fizycznie. Ich relacji nie nazwałabym romantycznym romansem. Przypomina mi to raczej wzajemne zaspokajanie potrzeb niedojrzałych ludzi. I tu, inaczej niż w życiu, okazuje się, że każdą wolną można poświęcić na seks; jak nie fizycznie, to fantazjując. Główni bohaterowie pragną siebie w łóżku, i tylko siebie mimo, że mało ich poza nim łączy. Co gorsza, biedna Ana początkowo jakby nie wiedziała co robi, ale umówmy się - nie jest tylko uległa i łatwa, bo przecież się zakochała.

II. Warto okłamywać bliskich i siebie

Główna bohaterka 50 twarzy Greya dla chwil ze swoim alvaro okłamuje bliskich. I robi to przez cały czas. Nie oszukuje wyłącznie rodziny, ale też siebie. Kiedy jej sumienie zaczyna się odzywać, dziewczyna robi wszystko, żeby je zagłuszyć. Christiana porównuje nawet do psychopatycznego, francuskiego gwałciciela, który zabijał swoje żony. Zamiast uciekać, woli jednak trwać w tej chorej toksycznej relacji, bo ma z tego "korzyści" (patrz punkt I.: Zachcianki muszą być spełniane).

III. Dziewictwo to choroba

Kiedy Christian dowiaduje się, że Ana jest dziewicą, postanawia natychmiastowo naprawić ten oburzający stan. Godna podziwu cnota jest przez niego traktowana jako choroba, której trzeba się błyskawicznie pozbyć. Facet początkowo nawet boi się ruszać kobietę "w tym stanie".

IV. Seks = miłość

Cała historia to fantazja o związku sadomasochisty z rozpaczliwie naiwną dziewczyną, której marzą się intensywne doznania cielesne. Niczego więcej w tym związku nie ma. Hormony, emocje, pożądanie i... tyle. Nie wiem, czy kobiety teraz tak mało wymagają od swojego mężczyzny? Poza tym, pożądanie wyłącznie fizyczne jest przeciwieństwem miłości, która polega przecież na kochaniu bezinteresownym. Pożądanie jest egoistyczne i nie bierze pod uwagę drugiej osoby, niszczy prawdziwą miłość.

V. Można się bać i kochać

Tytułowy Grey jako dziecko był wykorzystywany seksualnie. Jako dorosły mężczyzna czerpał przyjemność z zadawania i otrzymywania fizycznego bólu - wspaniałomyślnie Ana go tego oduczyła, ale czy w życiu realnym przyszłoby to tak łatwo? Bohaterka 50 twarzy Greya boi się swojego kochanka-oprawcy. Nie może być z nim szczera, bo może ją za to pobić lub w inny, chory sposób poniżyć. Mimo tego uważa, że go kocha.

VI. Stalking jest normą

Christian nie ma oporów, by sprawdzać telefon Any czy śledzić ją. Wykupił nawet firmę, w której pracuje jego uległa oraz wszystkie jej zdjęcia, by nikt inny nie mógł na nią patrzeć. To normalne? Nie to obsesja i chora zazdrość połączona z nieufnością, którą powinno się leczyć, a nie promować w mediach.

   Tymczasem fanki książki są zachwycone, bo przecież Christian się nieco zmienia na lepsze. Jego nadużycia stają nagle akceptowalne - w nich tkwi urok Greya. Takie myślenie nigdy nie powinno mieć miejsca w realnym życiu. Każda forma stalkingu czy przemocy zasługuje na potępienie. Tymczasem odbiorcy 50 twarzy Greya, jakby nie byli w stanie odróżnić fikcji od rzeczywistości. Jakby książka i film niosły przesłanie, że tak można. Że to modne i możliwe.

50 twarzy Greya to pornoliteratura, którą udało się sprzedać światu jako pikantny bestseller klasy premium a nie trzeba czytać książki, wystarczy wejść na fanpage agregujący cytaty z książki, by stwierdzić, że to zwykły badziew. Ostrzegam, nie wierząc już w to, że każdy jest na tyle rozsądny i myślący, że sam potrafi obronić się przed dziadostwem walącym do nas już nie tylko drzwiami i oknami. Teraz najgorszy chłam zapada ludziom w umysły i mimo, że może by nie chcieli, są coraz bardziej egoistyczni. Przesuwają się granice, a 50 twarzy Greya to kolejne medialne przesunięcie. Podczas gdy, człowiek staje się tym, czym się karmi.