Jestem kompilacją! A Ty?

Nie musiałam długo myśleć, o czym będzie kolejny artykuł. Temat sam się znalazł,  a inspiracją okazał się komentarz (pod ostatnim postem) pewnego Anonima, który nazwał mnie „Dziwną Dziewczyną”. 


Dla wszystkich niezorientowanych:

Widząc brudnego, zaniedbanego człowieka, nawet jeśli uśmiecha się do nas, nie mamy najmniejszej ochoty podchodzić do niego i nawiązywać rozmowy. Okazuje się, że widząc kogoś takiego, jak ja ze zdjęcia, również. Sytuacja się odmienia, gdy zamiast takiej osoby spotkamy, na przykład elegancką kobietę, która na pierwszy rzut oka robi dobre wrażenie. Jednak wygląd nie świadczy o wartości człowieka. Podobnie jak marka o jakości towaru, wiek o posiadanej wiedzy czy ilość dzieci o zdolności rozrodczej :D Wniosek? Nałóż kapcie, będzie Ci cieplej w stopy –  czyli oczywisty.  Wygląd często sugeruje, kim jest człowiek. Ale tylko sugeruje!  Tak jak ja; na obecną chwilę sugeruję, że zdałam maturę (WOS zdecydowanie za słabo), ale wyniki dopiero za pół miesiąca.

Przesłanki i konkluzje często się nie sprawdzają. 

 

Pozory mylą. Choć są bardzo ważne. W końcu „jak Cię widzą, tak Cię piszą”. Bardzo często oceniamy ludzi na podstawie ich wyglądu albo tego, co posiadają - jaki mają telefon, samochód, ciuchy…  Jest to niesprawiedliwe, a w wielu przypadkach także błędne. Ale świat w 2012, nie oszukujmy się, nie jest sprawiedliwy. Tym bardziej, że dla niektórych wygląd jest jedyną rzeczą, która się w ich życiu liczy. Dbają tylko o swoją powierzchowność, zaniedbując charakter, indywidualność. Stają się kimś mało interesującym jako towarzysz rozmów, a potem dziwią się, że mimo swojej urody mają tak mało znajomych; mam tu na myśli przede wszystkim zamknięte kręgi plastików. Osoby ciekawe wewnętrznie, z którymi można porozmawiać na interesujące tematy, są z kolei otoczone rzeszą zainteresowanych. Taki Tomasz Lis czy Wojciech Mann – w modelingu by kariery nie zrobili. Dlatego chyba pryzmat tego co mamy, nie powinien przysłaniać tego, kim jesteśmy. Większość osób na szczęście, uważa swoją urodę jedynie za dodatek do piękna wewnętrznego. Antoine’a de Saint-Exupéry w „Małym Księciu” zawarł mądre słowa lisa: „Dobrze widzi się tylko sercem. Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”. Oceniając ludzi, czy też starając się określić ich wartość, przeciętny człowiek kieruje się głównie tym, co widzi. Tymczasem, jeśli chcemy być osobą sprawiedliwą w swoich osądach (czyli być człowiekiem ponadprzeciętnym), powinniśmy sugerować się nie tym jak ktoś wygląda, ale tym co mówi, jak mówi i jak się zachowuje.

Z doświadczenia wiem, że powinniśmy dobrze poznawać ludzi, a dopiero później ich osądzać, bo naprawdę nie warto sugerować się opiniami innych. Lubię sama poznawać i wyrażać swoje poglądy i zdaję sobie sprawę, że to, co myślą inni nie zawsze musi zgadzać się z moimi opiniami. Każdy z nas ma inny system wartości i co innego może być dla niego ważne. Nie ma na świecie drugiej takiej osoby jak ja, czy ktoś z moich znajomych. Jeśli chodzi o kwestie wyglądu to uważam, że jest to sprawa indywidualna. Ubieramy się tak, jak lubimy i w to, na co nas stać. Ale każdego powinno stać na trochę mydła, wody i… przyzwoitości.

Oto głos rozsądku, pewnej osoby z forum dla zakompleksionych: „Nie mam wyglądu w dupie, mam kompleksy. Też mi się wiele rzeczy we mnie nie podoba, pewnie często zachowuję sie podobnie do Was. Tylko przy takim nasileniu problemu jaki występuje tu, ja się robię zadowolona z wyglądu i bezkompleksowa. Kompleksy to jest skrzywiony obraz własnej osoby i zbytnie przejmowanie się wyglądem. Naprawdę są ważniejsze rzeczy i mam wrażenie, że niektórym tu się po prostu w głowach poprzewracało. Ty postanowiłeś być nieszczęśliwy - Twój wybór, ale miej świadomość, że to tylko Twoje postanowienie, bo nic Ci tego szczęścia nie ogranicza. Poza jednym widzimisię.” (My name is Jones. Bridget Jones).

Niestety na nasza samoocenę duży wpływ ma zdanie innych ludzi. Jeśli kilka razy usłyszymy jakieś niemiłe słowo na nasz temat, próbujemy się zmienić. Ale tak właściwie po co? Zapewne po to, żeby nie być pośmiewiskiem naszego otoczenia. Moim zdaniem, to trochę bez sensu. O wiele mniej problemu przysporzyłoby nam zaakceptowanie własnego wyglądu. Nie to, że akceptuję swój PR w stu procentach, bo nie wiem, czy akceptuję go w połowie, ale by nie być gołosłowną, w akcie postępu na razie NIE ZMIENIĘ PROFILOWEGO ZDJĘCIA! Nie moja wina, że tak wyglądam – wszelkie skargi czy zażalenia proszę wnosić do moich rodziców. Tym bardziej, że nie wszystkim to przeszkadza - i tu ukłon w stronę Anonima Pierwszego ;)

Każdy z nas coś potrafi, ale niektórzy potrafią to lepiej.

 

No i co z tego, że lepiej? Czy trzeba być najlepszym w tym, co sprawia nam radość? Nie jestem wirtuozem gitary, a mojemu wokalowi mam wieeele do zarzucenia, ale lubię śpiewać i grać. Nie wiem, czy robię postępy, bo nie pracuję nad poprawą umiejętności. Raczej nad poprawą humoru. Podobnie jest z tańcem czy pisaniem kolejnych artykułów. Życzę wszystkim, by nie bali się siebie, a tym bardziej opinii innych. Strach nie może wykluczyć nas z gry. Strach powinien motywować do pokonania go. Jak każda przeszkoda. W sumie bez nich byłoby nudno. Krytyka też jest potrzebna. Jednak krytyka mądra. Musimy nauczyć się przyjmować wszelkie niemiłe uwagi, ponieważ mogą okazać się cenne, jeśli chodzi o dalsze nasze działania.

Prawdziwą ozdobą jest wnętrze; niepowtarzalne i jedyne w swoim rodzaju. A więc poznawajmy ludzi i dajmy się również poznawać innym, bo nie pieniądz ani wygląd jest najważniejszy, a pierwsze wrażenie może być tylko pozorem.  Dlatego chcę być kompilacją! Jedyną w swoim rodzaju kompilacją, męczącą się z jedynymi w swoim rodzaju kompleksami przez jedyne w swoim rodzaju życie z jedynym w swoim rodzaju chłopakiem, który w jedyny w swoim rodzaju sposób, mówi mi, że o to właśnie w tej całej sieczkarni chodzi.

P.S.: "Co to jest prawdziwa miłość, wiedzą tylko kobiety brzydkie. Piękne - umieją zaledwie uwodzić.” 

- Audrey Hepburn - nie wiem jak Was, ale mnie to pociesza.